Verbazende gelijkenis

In mijn herinnering, nu 12 jaar oud, was het vliegveld van Kuala Lumpur een stuk groter. De grote centrale glazen trechter met daarin een stukje “jungle” bevat maar enkele bomen en een klein, kunstmatig watervalletje. Dat het in herinnering groter leek komt vast door de ouderdom net als de angst het vliegtuig te missen omdat je te laat bent of niet de goede tijdzone hebt geselecteerd. Hebben ze hier misschien ook wintertijd of zomertijd, heb ik al mijn spullen nog wel op zak? Je kunt jezelf goed voor de gek houden met dat soort angsten. Vaak hoor ik soortgelijke angsten aan, beroepsmatig wel te verstaan. Nu lukt het om me daadwerkelijk in te leven in wat voor sommige mensen een groot probleem is (denk bv aan vliegangst, maar ook hypochondrie etc.). Meer dan de helft van de reis zit er op. Drie uur wachten en dan door naar Sydney.
Met zijn hoge gebouwen drukke straten en imposante bruggen doet het veel aan New York denken.
Mijn hotel blijkt een “serviced apartment” te zijn, met naast een bed ook keuken, dinertafel, ruime badkamer en zelfs was-, droog- en strijkapparatuur.
Maandag ochtend 08.00 uur. Enkele uren te vroeg ben ik vanwege de jetlag natuurlijk al wakker. Dat stelt mij in de gelegenheid een van mijn verkreukte overhemden te strijken, iets wat ik anders nooit doe. Ik had mij voorgesteld dat ik met de twee email contactpersonen om de tafel zou gaan zitten om de definitieve vragen af te handelen, nogmaals een stapel papieren te tekenen en nog zo wat zaken. Een kantoortje met enkele medewerkers had ik gedacht. Niets is minder waar. Op de 3e etage van een groot kantoorpand word ik opgevangen. Ik mag plaats nemen op een van de reeds bezette stoelen en word zo opgehaald. De bezetters van de stoelen blijken allen lotgenoten en zijn stuk voor stuk overigens beter gekleed dan ik, ondanks mijn gestreken overhemd. Ik dacht dat ozzies er altijd zo casual bij liepen maar dat valt hier op de werkvloer wel even tegen. Op straat viel het aantal pakken mij ook al op.
Met 9 personen vormen wij de “orientering group” die een algemene introductie tot het bedrijf krijgt. Elke week komen hier zo’n 10 nieuwe medewerkers, ruim 500 man per jaar dus! Er werken in het kantoor in Sydney 300 personen verspreid over 3 verdiepingen van het reusachtige kantoorpand en daar komt binnenkort een 4e verdieping bij. Het aantal behandelcontacten is het laatste jaar bijna verdubbeld. De organisatie groeit dus snel. Zesduizend personeelsleden verspreid over 70 verschillende landen. 10 private jets staan op verschillende plekken continu stand-by voor medische repatriëring. Compleet uitgerust met monitoren, beademingsapparatuur etc. een soort vliegende intensive care-units. Patiënten kunnen zelfs in een plexiglazen cocon (een soort grote mensen couveuse) worden vervoerd indien er sprake is van een gevaarlijke besmetting met bijvoorbeeld SARS of multi resistente Tuberculose. Aan de buitenkant van de cocon zitten gaten met lange handschoenen er in bevestigd zodat je zonder direct patiënten contact toch medische handelingen kan uitvoeren.

Nu de verbazingwekkende gelijkenissen met Artsen Zonder Grenzen. Allereerst is de Company opgezet door Fransozen! Een Franse dokter in Indonesië merkte in 1985 dat er behoefte bestond aan medische zorg op westers niveau bij een grote groep expats. Samen met zijn schoolvriend en tevens zakenman richtten hij een bedrijf op dat in 25 jaar is uitgegroeid tot het huidige International SOS. Ze werken met een medische en een logistieke tak. In veel landen werkt het medische team samen met lokale artsen en verpleegkundigen. De logistieke tak van de organisatie houdt zich onder andere bezig met de veiligheid van de medewerkers. Er is maar een groot verschil. Artsen Zonder Grenzen heeft als doel zorg voor de “don’t haves” die dat het meest nodig hebben en International SOS levert uitsluitend zorg voor de “haves” die dat om de geringste reden verzoeken.

Ik weet inmiddels een aantal dingen die mij te wachten staan. De logistieke coördinatoren waar ik mee te maken krijg in mijn kamp zijn beiden frans en hebben allebei voor MSF gewerkt. Om op de plaats van bestemming te komen ga ik vanuit Port Moresby de hoofdstad van Papua Nieuw Guinea eerst met een vliegtuig naar Moro en van daar met de helikopter naar het Spiecapac 2 kamp. Er zijn telecommunicatie verbindingen, zowel telefoon als internet maar het schijnt niet altijd naar behoren te werken of in elk geval sterk afhankelijk te zijn van het weer: we gaan het zien.