POM (Port Moresby)

Het Airways hotel, waar ik verblijf, is het duurste hotel van Papoea Nieuw Guinea. Dat komt hoofdzakelijk omdat het als de meest veilige plek bekend staat. Zoals de naam doet vermoeden ligt het dicht bij het vliegveld. En dat is een van de redenen dat het zo veilig is: bij gevaar kun je hier snel weg komen. Het hotel en de bijbehorende appartementen zijn nagenoeg volledig bezet door "Corporate clients" ofwel bedrijven. Je ziet hier geen enkele tourist. Overigens zijn die er überhaupt niet veel in Papoea Nieuw Guinea. En wat betreft die bedrijven zijn er naast Exxonmobil nog vele anderen. Naast gas wordt er hier geboord naar olie door verschillende partijen, er zijn vergevorderde plannen om de op 2 na grootste goudmijn ter wereld aan te leggen, er wordt nikkel gedolven en ga zo maar door. Het land is sinds 1975 onafhankelijk maar wordt feitelijk gekoloniseerd door diverse multinationals.

International SOS huurt op het vliegveld een hangar met enkele kantoren daarin. Dit is tevens de plek van waaruit mensen naar Australië geëvacueerd kunnen worden met de Air Ambulance.
Ik ben geïnstrueerd om absoluut binnen de arrivals terminal van het vliegveld te blijven en onder geen beding naar buiten te gaan in verband met de veiligheid. Het doet wat overdreven aan maar ik houd mij uiteraard aan de voorschriften. Het ontvangst comité van Exxonmobil weet mij te vertellen dat de chauffeur onderweg is, maar eerst nog iemand moet afzetten op de Domestic Termial. Even later verschijnt een blinkende blauwe Toyota Landcruiser, die mijn taxi blijkt te zijn. Ik herinner mij de opluchting toen ik aan de grens tussen Rwanda en Congo dezelfde auto aan zag komen in het wit met het MSF logo erop. Het is nog geen kilometer rijden naar de hangar van International SOS. Binnen word ik rondgeleid langs alle kantoortjes: administratie, medisch training lokaal, opvangruimte of emergency room voor medische evacuaties, een kamer met operations managers, logistiek departement en natuurlijk een lunch room. Ik schud een heleboel handen van hoofdzakelijk national staff en een handje vol expats. Iedereen is druk, of doet alsof.
In het hokje van de logistiek ligt een pakket met kleding voor mij klaar. Het lijkt alsof ik weer terug ben bij Defensie: uniforms, veiligheidsschoenen, een helm, zelfs een zonnebril. Een tijd geleden heb ik per email mijn maten doorgegeven en alles past! De broeken en overhemden zijn geïmpregneerd met een bepaalde substantie waardoor zij niet alleen teken en muskieten weren maar ook een "antibacteriële en antischimmel" werking hebben. Ik vergeet bijna nog te vermelden dat volgens het label de kleding ook nog een antistatische werking heeft en brandwerend is. Super safe dus!

De dagen in Port Moresby worden gevuld met opnieuw een "orientation" maar dan specifiek gericht op het project en mijn werkzaamheden. Er moeten ook diverse pasjes bemachtigd worden waaronder een Papoea rijbewijs. De manier waarop dit gaat is er een van typische Afrikaanse bureaucratie: wachten bij loket 1, zonder begroeting of blik word je gevraagd de papieren onder het glazen ruitje door te schuiven, wachten bij loket 2, betalen, wachten voor loket 3 waar een foto wordt gemaakt en als laatste weer wachten op het pasje. Mijn ervaring is dat door rustig en vriendelijk te blijven glimlachen deze achterlijke procedures het snelste verlopen. Binnen een uur lopen we naar buiten met de buit, een recordtijd volgens mijn chauffeur. De identiteitspas heb ik binnen enkele minuten, het bureau waar we deze halen wordt betaald om ons een voorkeursbehandeling te geven.

Ik ben niet de enige nieuwkomer. In het Airways hotel verblijven twee lotgenoten die beiden dezelfde ervaring hebben gehad met hun aanname procedure. De een is Matt een Australische paramedic die ruim een jaar geleden voor het eerst contact had met International SOS. De tweede is Michael een Ierse arts die 4 jaar in Zuid-Afrika heeft gewerkt in een streekziekenhuis en een hoop tropische en chirurgische ervaring heeft. Hij is een half jaar geleden getrouwd en is in constant contact met zijn Zuid-Afrikaanse vrouw. Beiden zitten zij al meer dan een week in het hotel omdat het kamp waar ze heen gaan nog niet geopend is. Inmiddels is ook duidelijk waarom er zo lang onduidelijkheid bestond over de startdatum van onze werkzaamheden. Wij staan allen op de loonlijst van de zogenaamde subcontractors en die bepalen wanneer een kamp geopend wordt. In mijn geval is dat Spiecapag, een Franse company die olie en gas pijpleidingen aanlegt. De gaspijplijn loopt vanaf de zee richting de gasbron hoog in de bergen. Het kamp waar ik maandag naar toe ga ligt vlak bij Kikori in de delta van het Papoea Nieuw Guineese kustgebied. De truien die ik heb meegenomen kan ik dus in Port Moresby laten.