Lees voor kip: konijn

Meer dan 14 uur regent het al onafgebroken in Port Moresby. Hoewel men hier gewend moet zijn aan tropische regenbuien is mijn hotelkamer er duidelijk niet tegen bestand. Gedurende de afgelopen avond en nacht hebben zich diverse plassen ontwikkeld in mijn kamer en badkamer, opmerkelijk voor een hotel dat ruim 1000 Euro kost voor 4 nachten. Ik sta op het punt om het Airways Hotel te verlaten en maak mij er dus in het geheel geen zorgen om. De ijdele hoop dat het in de ochtend wel helder zou zijn na zulke hevige regenval gaat helaas niet op. Een dik wolkendek en nog steeds regent het matig.
Ik zit in de kleine vertrekhal van Airlines PNG, een lokale charter maatschappij die al het personeel naar de verschillende kampementen in de jungle vliegt. Na een paar uur wachten vertrekken we toch met de Twin Otter: een tweemotorig propeller vliegtuig met vast landingsgestel. Er zijn slechts 7 passagiers voor de 16 zitplaatsen die het vliegtuig telt. Het toestel rammelt en schudt als de piloot de motoren vol gas geeft terwijl het vliegtuig op de rem staat voor de startbaan. Hij geeft nog eens gas en weer minder, afwisselend de linker en de rechter motor. Hij lijkt er wat nerveus bij te kijken, of is dat mijn verbeelding. De co-piloot graaft een check-list boek op vanonder een klepje in de vloer, even heb ik het idee dat er iets mis is, is dit wel vertrouwd? Maar korte tijd later vertrekken we toch. Door de bewolking is het zicht bijna nul maar vlak voor de landing daalt het toestel onder het wolkendek en is er het prachtige uitzicht op eindeloze jungle. Nergens een menselijk bouwwerk te bekennen, alleen bruine rivieren en voor ons de airstrip van Gobe.
Net als bij vertrek worden ook nu mijn tassen bij aankomst open gemaakt en geïnspecteerd. Alsof ik onderweg in de lucht iets zou kunnen hebben opgepikt. Zonder al te veel woorden worden de passagiers verzocht plaats te nemen in de wachtruimte. Het vervolg van de reis wordt een helicopter vlucht of een autotrip. Meer kan men ons niet vertellen omdat er geen communicatielijnen met het kamp zijn. Ik was de dag ervoor geïnstrueerd dat ik met het vliegtuig naar Moro zou gaan en van daar met de helicopter, maar dat reisschema blijkt niet correct. De gang van zaken hier lijkt veel op die bij de Nederlandse Marine waar ze voor al dit soort lastminute veranderingen een uitdrukking hebben: "lees voor kip: konijn".

We bevinden ons weliswaar midden in de jungle maar toch is hier mobiele telefonie mogelijk. Er zijn hier al andere bedrijven actief: Oil Search heeft hier vlakbij het vliegveld een kamp dat al enkele jaren bestaat. Ruim 10 jaar geleden heeft dit bedrijf een olie-pijplijn aangelegd. De geplande gaspijplijn loopt voor een groot deel parallel aan deze oliepijp. Er bestaat dus voor het eerste traject al een weg en wat andere infrastructuur. Het verschil tussen de oliepijp en de gaspijp is de diameter. Die van de oliepijp is zo'n 10 cm en die van de gaspijp varieert van 50 tot 85 centimeter.

Plotseling komt er een blanke man aan gescheurd in een Toyota pickup. Hij komt op ons groepje van 5 wachtenden afgelopen en vraagt in het Engels met duidelijk Frans accent waar wij naar toe moeten. Spiecapag camp 2 is het antwoord. Dat komt goed uit want hij heeft een ambulance begeleid die hier naar toe op weg is om een patiënt af te leveren om vervolgens weer terug naar het kamp te gaan waar wij naar toe moeten. Of dit stom toeval is of zo gepland (met de Franse slag zullen we maar zeggen) wordt mij niet duidelijk. Ook niet na enkele dagen op het kamp.
Ik stap voor in de pickup en oefen mijn Frans met de bestuurder. Hij rijdt flink door over de zandweg die soms gedeeltelijk verhard lijkt. In vergelijking met Congo is het een goede weg waar je wel een gemiddelde van 40 à 50 km per uur kunt halen. Rechts van ons loopt de oliepijplijn en links heeft men een strook van zo'n 8 meter breed volledig van bomen ontdaan. Tree felling heet dat, de eerste fase voor de aanleg van de mega pijp. Een gevaarlijke klus waar al 2 dodelijke incidenten bij zijn gevallen. Als we dichter bij het kamp komen zie je steeds meer grondverzet machines. Hier zijn de bomen opgeruimd en wordt de weg geëgaliseerd. Vervolgens komen de graafmachines een sleuf maken waarin het buig-team de buizen in de juiste vorm laat zakken en de lassers als laatsten de stukken pijp aan elkaar smelten. Als de pijp goed en wel in de grond ligt wordt er aarde overheen gestort, waarna er zelfs weer zaden worden gestrooid voor nieuwe begroeiing, behalve op de tussenstations. Over een aantal jaren zal er niets meer te zien zijn van de gaspijp.