Correctional facility

Het lijkt wel een Amerikaans gevangenis kamp is een begrijpelijke reactie wanneer je het hek en de opbouw van dit kamp ziet. De huidskleur, haardracht en kleding van het aanwezige personeel steunt deze veronderstelling nog meer. De overgrote meerderheid op dit kamp bestaat uit PNG nationals. De Papua’s lijken meer op Afrikaners dan op Aziaten en iedereen loopt in een of ander uniform, meestal een oranje overall. De manier waarop gewerkt wordt is gebaseerd op het Amerikaanse systeem van wantrouwen, angst en controle. Iedereen op het kamp heeft een identificatie badge. Wanneer men het kamp verlaat met een voertuig moeten alle passagiers lopend door de voetgangers exit, alleen de bestuurder rijdt met de auto door de poort. Bij elke maaltijd registreer je je aanwezigheid door je pas langs een apparaatje te zwaaien of wanneer dit niet werkt of je hebt nog geen definitieve pas, je naam op een lijst te zetten met handtekening, een voor ontbijt, een voor lunch en een voor het diner. Overal worden handtekeningen voor gevraagd, bij elke mededeling komt een lijst met namen en handtekeningen om te bewijzen dat je de instructie hebt gehoord en begrepen. Elke dag krijgen de werklieden een safety instruction, ook wel toolbox meeting genoemd. Het medisch personeel wordt gevraagd hier ook educatieve input aan te geven: was je handen, gebruik handschoenen, oorbescherming enzovoort. Voordat zij aan het werk gaan en aan het eind van de werkdag moet iedereen tekenen voor aanwezigheid. Ik ben ook geïnstrueerd om een soortgelijke sessie op dagelijkse basis voor mijn personeel te houden. Tot dus ver heb ik die taak niet al te serieus op gevat en drijf ik hoofdzakelijk de spot met dit handtekeningen systeem.

De voertuigen zijn allemaal uitgerust met een GPS tracer en een noodknop. Vanaf het kamp kan elke verplaatsing en de snelheid van het voertuig gemonitored worden en bij problemen kan de bestuurder de noodknop indrukken. Niet geheel onbelangrijk gezien de incidenten die zich hier al hebben voor gedaan. In het kamp gaat er een alarm af en men kan zien waar welk voertuig in problemen is. Gemiddeld is er een incident per week, meestal met een gekantelde vrachtwagen. Bestuurders van voertuigen moeten regelmatig een random alcohol blaastest ondergaan. De medische kliniek heeft de twijfelachtige eer om hiervoor verantwoordelijk te zijn. Op aanvraag van de chef kunnen de werklieden ook worden onderworpen aan een drugs test, ook uitgevoerd door het medische team. Na een verkeersongeval wordt standaard een alcohol en drugs test afgenomen.

De werkdagen op het kamp beginnen vroeg. Ontbijt is van 04.30 tot 05.30. Elke dag is het zelfde, weekend of feestdag, elke dag wordt er gewerkt. Veel van het hoger opgeleid personeel zoals mijn staff werkt op basis van een 6 weken op 3 weken af rooster. Het lagere ongeschoolde personeel verblijft soms maanden onafgebroken op het kamp. Het heet geen slavernij, het personeel krijgt immers betaald, in de laagste rangen tot 10 Kina (de munteenheid van Papua Nieuw Guinea) per uur. Tegen de huidige koers is dat gedeeld door 2,9 omgerekend ruim 3 Euro. Het verschil met de tijd van slavernij is niet groot. Het enige dat echt vooruit is gegaan is de zogenaamde occupational health ofwel de bedrijfsgeneeskunde. De zorg voor de werknemer op de werkvloer, aandacht voor veilig werken en gezonde werknemers. De reden hiervoor is in de eerste plaats het belang van de werkgever om het werk zo efficient mogelijk gedaan te krijgen en niet primair in het belang van de werknemer. Een goed voorbeeld dat tot deze verandering heeft bijgedragen is de aanleg van het Panama kanaal in de jaren 30. De Fransman Ferdinand Leppes die ook het Sues kanaal heeft aangelegd startte dit project in 1880. De eerste plannen voor een verbinding tussen de Caribische zee en de Grote Oceaan dateren al van 1542 toen Karel de 5e dit plan op advies van Vlaamse ingenieurs opperde. De handels route van Spanje naar Peru zou hiermee aanzienlijk verkort worden. Zijn troon opvolgende zoon was echter van mening dat wat God had samengevoegd niet door de mens gescheiden mocht worden.

De Fransen verloren aan malaria en gele koorts naar schatting 22.000 arbeiders waardoor de opgerichte bouwcompagnie in 1889 failliet ging. Pas in 1904 namen de Amerikanen het werk over. Ook toen stierven er in het begin veel arbeiders aan malaria en andere infectieziekten. Een arts zette het project weer op de rails door de muskieten aan te pakken. Er vielen minder doden dan tijdens de Franse periode: 5600.
Exxonmobil is goed op de hoogte van de medische risico’s in Papua Nieuw Guinea en neemt zo haar voorzorgsmaatregelen. Alle expats moeten verplicht malaria-profylaxe slikken en daar uiteraard voor tekenen. Er bestaat zelfs een Malaria Compliance Control Program, kortweg MCCP. Vanuit Houston wordt een lijst gestuurd welke expats gecontroleerd moeten worden. Zij moeten zich binnen 2 uur na onze melding presenteren om urine in te leveren. Deze gaat per DHL postorder naar de United States voor controle. De paranoia voor claims en aansprakelijkheid is ook duidelijk terug te zien in de zogenaamde Pre-Employment Medicals (medische beroepskeuring). De expats worden van top tot teen nagekeken, 8 buizen bloed afgenomen, vol met vaccinaties gepompt en aan verplichte instructie video’s en online toetsen onderworpen. De national staff moet gecontroleerd worden op tuberculose in het belang van de expat die dat hier onder de vlag van Exxonmobil niet mag oplopen. De local wordt bij vaststellen van tuberculose verwezen naar de dichtst bij zijnde medische kliniek voor behandeling, hiervoor neemt Exxonmobil geen enkele verantwoording. Op papier bestaat er ook een vaccinatie programma voor de national staff. In werkelijkheid hebben we op een kamp van ruim 300 man waarvan 50 expats voor 5 verschillende ziekten 10 vaccins van elk: waterpokken, Japanse encephalitis, tyfus, hepatitis B en polio. Gelukkig hebben we ook 250 geavanceerde urine potjes voor drugs-screening in voorraad. Hopelijk gaat daar net als bij vaccinaties een preventieve werking van uit.