De pijp

Op dag 5 dat ik in het kamp ben krijg ik eindelijk de noodzakelijke introductie en safety training plus mijn “sesam open u kaart” die toegang biedt tot het terrein, een dak boven mijn hoofd, maaltijden, transport en medische zorg. Op de dag van aankomst werd mij in het “Allo Allo” Engels ingepeperd dat dit zo snel mogelijk zou gebeuren. Door een typisch nerveus gebarende Fransman, bla bla bla, handgezwaai etc. Veel woorden geen daden.

Nu is het dan eindelijk zo ver. Een portugees van in de 20 leidt mij persoonlijk door een uitgebreide powerpoint presentatie. De veiligheids praatjes intreresseren mij niet zo zeer omdat deze werderom vooral gebaseerd zijn op het Amerikaanse defensieve, juridische angst principe. Draag een helm als je op een werkplek bent, trek schoenen aan voordat je gaat werken, was je handen en poets je tanden, kinderen voor kinderen zou er een liedje over kunnen zingen. Wat mij wel interesseert zijn de foto’s van de aanleg van de pijp. Het Franse bedrijf Spiecapag legt al sinds 1923 pijpleidingen aan en heeft dus enige expertise en know how. Aanvankelijk wordt op land een stuk van enkele honderden meters aan elkaar gelast. Vervolgens schuift men deze buis richting zee. Het deel van de pijp dat te water gaat blijft aan grote drijvende boeien hangen. Wanneer de connectie met de onderwaterpijp gemaakt is, die vanaf een boot wordt aangelegd, worden de boeien losgesneden en zakt de pijp naar de bodem van de moeras-delta. Nu gaat het werk langzaam de andere kant op in de richting van de bergen. Het macro traject ligt vast, maar een verkenningsteam inclusief ecologen en archeologen bepaalt het micro-traject. Voor verschillende obstakels moet de pijp buigen: bepaalde tropische bomen die niet mogen gekapt, archeologische vonsten en grove onregematigheden in het terrein die moeilijk uit de weg te ruimen zijn, hard gesteente. Het tree felling team kapt de bomen in een spoor van 8 meter breed. Dan komt de grondverzet ploeg die met drilhamers, dynamiet en bulldozers een pad creeert. Vervolgens graaft men een sleuf laat de pijpdelen zakken, buigt deze zonodig vooraf en last ze vervolgens aan elkaar, manueel en met robot-lasapparaten. De lasnaden worden gecontroleerd met ultrasound, zand erover, zaadjes strooien en klaar. Ondertussen wordt de logistieke nachtmerrie van dit proces vanuit 3 kampen ondersteund. Kamp 1 in Kopi dicht bij zee, kamp 2 in Kaiam, waar ik zit, en met het voortscheiden van het project komt er een 3e kamp. Daarna gaat kamp 1 kamp 3 inhalen, totdat de gasbron bereikt is. De pijpdelen elk 12,4 meter en 12.000 kg per stuk worden per 2 stuks op een vrachtwagen vanuit de haven in Kopi langs het gehele traject opgelijnd, stringing heet dat. Gerekend dat het traject over land ongeveer 360 km is komt dat neer op 15.000 vrachtwagen ladingen. Er gaan al geruchten dat er te weinig pijpdelen zijn doordat er verschillende onvoorziene omwegen zijn gemaakt.

Ondertussen wordt bij de gasbron een boorinstallatie neer gezet door een andere onderaannemer uit de VS. Dicht in de buurt van de boorinstallatie is men bezig met het aanleggen van een monster airfield: 5 kilometer lang en 1 kilometer breed. Enkele bergtoppen moeten worden afgebroken en in de tussenligende dalen worden gestort. Een ambitieus project dat het mogelijk moet maken dat er Antonov vliegtuigen kunnen landen in de Highlands van Papua Nieuw Guinea op 1500 meter hoogte. In de hoofdstad Port Moresby bouwt weer een Japans bedrijf de zogenaamde LNG terminal. Liquified Natural Gas, het is een mooie term die ook lekker groen klinkt: Natural Gas in plaats van gewoon gas. Het lastige met gas is transport. In Nederland is transport geen probleem de pijplijn die hier over land wordt aangelegd is ongeveer 360 km lang en zou dus van Schiermonnikoog tot Maastricht reiken. Nederland heeft al een uitgebreid netwerk van ondergrondse gaspijpleidingen vanuit onze gasbel in Slochteren. Het gas uit Papua Nieuw Guinea gaat naar de Aziatische markt en moet getransporteerd worden over zee. Het lastige is dat het product in gasvorm moeilijk te verschepen is en daarom gecomprimeerd moet worden. Dit wordt gedaan door het met stikstof af te koelen en in ronde cylinders te pompen. De oudere LNG schepen zien er uit als een bak met 4 reuzen ijsbollen achter elkaar. De nieuwere LNG schepen hebben een lang gerekte 8 hoekige gas tank die continu gekoeld wordt.
Het proces van afkoelen en weer laten verdampen is gecompliceerd en daarom risicovol. Exxonmobil heeft besloten de gok te wagen en verwacht de investering die inmiddels op 20 miljard dollar geschat wordt er uit te gaan halen. Het gasveld in de bergen van Papua Nieuw Guinea moet 30 jaar lang gas gaan produceren.

Het hele proces van aanleggen gaat waarschijnlijk meer tijd kosten dan geanticipeerd. In de eerste plaats heb je hier te maken met de regenseizoenen. Momenteel regent het elke dag en de meeste dagen regent het meer dan de helft van de dag. Wegen worden rivieren en het werk stopt. In de tweede plaats is er de lokale bevolking. Aangetrokken door de kans op een baantje komen zij op het project af. De lokale stamhoofden, de Chief Land Owners bouwen een huisje dicht langs het traject van de pijplijn. Zij eisen geld en werkgelegenheid voor hun eigen stam. Dicht bij het kamp is een brug gebouwd over de Kikori rivier. Deze rivier vormt een natuurlijke grens tussen verschillende stammen en de pijpenleggers hebben deze brug pas net gepasseerd. Als ik voor het eerst met de ambulance in het veld stand-by sta voor medische noodgevallen komen we een road block tegen. Een vrachtwagen met werklieden wordt opgehouden door locals waarvan enkele met een machete. Ze eisen werk als compensatie voor het betreden van hun terrein. Grappig genoeg noemt met dat hier “een strike”, terwijl de werklieden juist aan de slag willen. We keren om met de ambulance en blijven op een afstandje staan wachten. Mijn chauffeur geeft aan dat hij niet te dicht in de buurt van die lieden wil zijn omdat hij zich daar niet veilig voelt. De Volvo trucks met pijp-delen komen een voor een achteruit gereden en maken dan rechtsom keert. De security moet er bij worden gehaald en er moet gepraat worden met de lokale Chief Land Owner. Over de radio hoor ik diverse conversaties over de situatie, in het Frans, Engels en Spaans. Dit soort oponthoud komt nooit goed uit. Het is eindelijk weer een beetje droog en dan dit. Voor de locale project managers is het een nachtmerrie. Volgens mijn verpleegster Nancy komt het doordat deze mensen nauwelijks onderwijs hebben gehad en nog niet tot het christendom zijn bekeerd. Daarom zijn ze zo wild. Nancy is een van de hoogvliegers geweest uit haar streek hier dichtbij aan de kust. Zij werd met een dorpsgenoot geselecteerd om in Nieuw Zeeland naar een internationale boarding school te gaan. Het is duidelijk vanuit welke hoek dit scolarship gefinancierd is, de kerk heeft haar tot een bekwame verpleegster en tevens vrome zendeling gevormd.