The Sunny side of Oil and Gas
Door: Arend
Blijf op de hoogte en volg Arend
11 April 2012 | Papua Nieuw Guinea, Port Moresby
Sinds ruim twee weken wordt er weer gewerkt. De staking is afgelopen. Het bord bij de toegangspoort van het kamp is verwijderd. De lokale bevolking eiste 100.000.000 miljoen Kina (voor euro's delen door drie) als compensatie voor de schade aan de natuur en de verstoring van de rust. Uiteraard is Exxon hier niet zonder meer mee akkoord gegaan. Hoe de oplossing tot stand is gekomen heb ik nog niet kunnen achterhalen, maar het is geheel geweldloos opgelost. De druk op de regering is waarschijnlijk opgevoerd. De contracten met afnemers van het gas in China zijn zo dat elke dag dat er te laat geleverd wordt 1 miljoen dollar compensatie moet worden betaald. Exxon zal eventuele boetes inhouden op de winstdeling van de Papua regering.
De gigantische dinky-toys rijden weer af en aan met vrachten modder zand en kalksteen. Walsen egaliseren wegen en nieuw bouwterrein. Naast ons kamp worden containers op betonnen fundamenten geplaatst en uitgevouwen tot lang gerekte barakken. Er is een restaurant gebouwd dat 3000 mensen kan voeden. Onderaan het kamp wordt een water verwerkingsinstallatie gebouwd. Het is een grote bedrijvigheid. Tegenover het kamp waar ik mij bevind loopt een nieuw aangelegde weg de bergen in. Dit is de zogeheten spine-road. Over een traject van ongeveer 25 kilometer bevinden zich de gasvelden. Er zal op 5 verschillende plekken gas worden aangeboord. Rondom het eerste gasveld hebben verschillende locals een huis gebouwd. Er gingen geruchten dat Exxon 50.000 Kina per huishouden zou betalen als compensatie wanneer men met het boren gaat beginnen. Nu het gebied helemaal vol gebouwd is heeft men besloten om met zogenaamd "directional driling" vanaf een andere plek het gas aan te boren. Directional drilling is een techniek van olie/gas boren waarbij de boorkop bestuurbaar is en dus door de grond met een omweg in de richting van de fossiele brandstof kan worden gestuurd. Deze techniek wordt onder andere gebruikt om dicht bij een landsgrens naar beneden te boren en onder de grond de voorraden van het buurland te bereiken.
Het hele gasproject levert een hoop werkgelegenheid op voor de Papua's. Voor veel werknemers hier is het belangrijk dat hun kinderen naar school gaan en dat is kostbaar. De locale werknemers die buiten het kamp wonen worden deels in natura betaald met voedsel rantsoenen. Dit om te voorkomen dat de grote groep manlijke werkers hun twee wekelijkse salaris direct in bier omzet. Drank is overigens in deze streek van Papua Nieuw Guinea verboden. Het is uitsluitend te koop bij de handhavers van het verbod: de politie. Zodra je van hen bier gekocht hebt loop je het risico om voor het bezit te worden gearresteerd. Niet zo verwonderlijk dus dat men het niet zo op heeft met de politie hier.
Voor de Papua's zou het natuurlijk goed zijn als zij hun eigen gasvoorraden konden exploiteren maar dat zit er eenvoudigweg niet in. De knowhow, investeringsmiddelen en politieke eenheid ontbreken. Je zou kunnen zeggen geef ze de tijd totdat ze hier wel toe in staat zijn en laat ze verder met rust. Geheel op eigen kracht zou dat denk ik niet in deze eeuw gaan lukken en de Papua's die hier aan het project werken ontwikkelen zichzelf en hun nageslacht vele malen sneller. If you can't beat them, join them. Dat lijken deze mensen goed te begrijpen. Uit een grote groep jonge Papua's heeft Exxon een selectie gemaakt. Deze elite groep is een universitaire opleiding aangeboden. Voor stages zijn zij naar Canada gestuurd om uiteindelijk hoog opgeleide posities in het gasproject te bekleden. In elk van deze ruim 100 personen is 500.000 dollar geïnvesteerd.
Wat de ontwikkeling van het land het meest in de weg staat is de hardnekkige en ogenschijnlijk onuitroeibare corruptie. Op dorps niveau deelt men alles met elkaar en men is daar ook trots op. Toen ik van Mount Wilhelm naar Madang liep hadden mijn twee gidsen en ik voedsel mee voor onderweg. Toen Silvia, de vrouwelijke gids die tevens als draagster en kokkin was aangesteld, een hele kilo rijst wilde gaan koken vroeg ik haar of dat niet een beetje veel was voor ons drieën. Nee zei zij, het is in Papua gebruik om dit te delen met de mensen waarbij wij overnachtten. Dom van mij, natuurlijk delen wij ons voedsel. Enkele vrienden klopten die avond aan om te buurten en tevens een graantje rijst mee te pikken. Een goed sociaal gebruik. Wanneer de Papua echter geld bezit lijken deze sociale omgangsvormen geheel vergeten en de drang naar meer wordt groter en groter. Om niet van de rijkdom bestolen te worden is uitwijken naar meer ontwikkelde landen de meest geëigende tactiek. Noord Queensland in Australië is een populaire bestemming. De super rijke Papua verkast naar Singapore. Misschien keert een deel van hen ooit wel terug naar het vaderland.
Inmiddels werken er in heel PNG ongeveer 16.000 mensen direct aan hetzelfde project. Het is fascinerend om je voor te stellen dat het hele project over 1 a 2 jaar daadwerkelijk gas gaat produceren. Een meer dan 600 km lange pijplijn die van Port Moresby naar de binnenlandse hooglanden loopt voor de helft door de zee en voor de andere helft over land. Een glasvezel kabel wordt in een moeite mee gelegd en kan maar liefst 4 terra bites per seconde vervoeren (4000 Gigabite). Er zijn honderden ingenieurs ingezet om alle facetten van het hele project uit te werken. De technische mogelijkheden lijken eindeloos en worden slechts door economische wetten geregeerd. Het gas is al enkele decennia geleden ontdekt maar is pas nu van economische waarde omdat het met winst kan worden geproduceerd. De grootste factor in Papua Nieuw Guinea voor de zogenaamde haalbaarheid studies is de PNG bevolking. Daarvoor is de kennis van de culturele antropoloog noodzakelijk. Iemand die kan denken als een Amerikaan en weet wat er in de hoofden van de Papua om gaat. Op mijn laatste vliegreis naar Port Moresby zat ik naast een Papuase vrouw, zij is getrouwd met een Australiër. Hij is geboren en getogen in PNG en verhuurt zich als consultant aan Exxon. Een belangrijke en waarschijnlijk lucratieve job, maar de waarschuwingen en adviezen die hij geeft worden regelmatig in de wind geslagen door de multinational. Geregeld moet men na enige tijd toch zijn gelijk erkennen.
Het feit dat de haalbaarheidsstudie voor dit project positief is uitgeslagen is in zekere zin een blijk van vertrouwen in de Papua's.
De gigantische dinky-toys rijden weer af en aan met vrachten modder zand en kalksteen. Walsen egaliseren wegen en nieuw bouwterrein. Naast ons kamp worden containers op betonnen fundamenten geplaatst en uitgevouwen tot lang gerekte barakken. Er is een restaurant gebouwd dat 3000 mensen kan voeden. Onderaan het kamp wordt een water verwerkingsinstallatie gebouwd. Het is een grote bedrijvigheid. Tegenover het kamp waar ik mij bevind loopt een nieuw aangelegde weg de bergen in. Dit is de zogeheten spine-road. Over een traject van ongeveer 25 kilometer bevinden zich de gasvelden. Er zal op 5 verschillende plekken gas worden aangeboord. Rondom het eerste gasveld hebben verschillende locals een huis gebouwd. Er gingen geruchten dat Exxon 50.000 Kina per huishouden zou betalen als compensatie wanneer men met het boren gaat beginnen. Nu het gebied helemaal vol gebouwd is heeft men besloten om met zogenaamd "directional driling" vanaf een andere plek het gas aan te boren. Directional drilling is een techniek van olie/gas boren waarbij de boorkop bestuurbaar is en dus door de grond met een omweg in de richting van de fossiele brandstof kan worden gestuurd. Deze techniek wordt onder andere gebruikt om dicht bij een landsgrens naar beneden te boren en onder de grond de voorraden van het buurland te bereiken.
Het hele gasproject levert een hoop werkgelegenheid op voor de Papua's. Voor veel werknemers hier is het belangrijk dat hun kinderen naar school gaan en dat is kostbaar. De locale werknemers die buiten het kamp wonen worden deels in natura betaald met voedsel rantsoenen. Dit om te voorkomen dat de grote groep manlijke werkers hun twee wekelijkse salaris direct in bier omzet. Drank is overigens in deze streek van Papua Nieuw Guinea verboden. Het is uitsluitend te koop bij de handhavers van het verbod: de politie. Zodra je van hen bier gekocht hebt loop je het risico om voor het bezit te worden gearresteerd. Niet zo verwonderlijk dus dat men het niet zo op heeft met de politie hier.
Voor de Papua's zou het natuurlijk goed zijn als zij hun eigen gasvoorraden konden exploiteren maar dat zit er eenvoudigweg niet in. De knowhow, investeringsmiddelen en politieke eenheid ontbreken. Je zou kunnen zeggen geef ze de tijd totdat ze hier wel toe in staat zijn en laat ze verder met rust. Geheel op eigen kracht zou dat denk ik niet in deze eeuw gaan lukken en de Papua's die hier aan het project werken ontwikkelen zichzelf en hun nageslacht vele malen sneller. If you can't beat them, join them. Dat lijken deze mensen goed te begrijpen. Uit een grote groep jonge Papua's heeft Exxon een selectie gemaakt. Deze elite groep is een universitaire opleiding aangeboden. Voor stages zijn zij naar Canada gestuurd om uiteindelijk hoog opgeleide posities in het gasproject te bekleden. In elk van deze ruim 100 personen is 500.000 dollar geïnvesteerd.
Wat de ontwikkeling van het land het meest in de weg staat is de hardnekkige en ogenschijnlijk onuitroeibare corruptie. Op dorps niveau deelt men alles met elkaar en men is daar ook trots op. Toen ik van Mount Wilhelm naar Madang liep hadden mijn twee gidsen en ik voedsel mee voor onderweg. Toen Silvia, de vrouwelijke gids die tevens als draagster en kokkin was aangesteld, een hele kilo rijst wilde gaan koken vroeg ik haar of dat niet een beetje veel was voor ons drieën. Nee zei zij, het is in Papua gebruik om dit te delen met de mensen waarbij wij overnachtten. Dom van mij, natuurlijk delen wij ons voedsel. Enkele vrienden klopten die avond aan om te buurten en tevens een graantje rijst mee te pikken. Een goed sociaal gebruik. Wanneer de Papua echter geld bezit lijken deze sociale omgangsvormen geheel vergeten en de drang naar meer wordt groter en groter. Om niet van de rijkdom bestolen te worden is uitwijken naar meer ontwikkelde landen de meest geëigende tactiek. Noord Queensland in Australië is een populaire bestemming. De super rijke Papua verkast naar Singapore. Misschien keert een deel van hen ooit wel terug naar het vaderland.
Inmiddels werken er in heel PNG ongeveer 16.000 mensen direct aan hetzelfde project. Het is fascinerend om je voor te stellen dat het hele project over 1 a 2 jaar daadwerkelijk gas gaat produceren. Een meer dan 600 km lange pijplijn die van Port Moresby naar de binnenlandse hooglanden loopt voor de helft door de zee en voor de andere helft over land. Een glasvezel kabel wordt in een moeite mee gelegd en kan maar liefst 4 terra bites per seconde vervoeren (4000 Gigabite). Er zijn honderden ingenieurs ingezet om alle facetten van het hele project uit te werken. De technische mogelijkheden lijken eindeloos en worden slechts door economische wetten geregeerd. Het gas is al enkele decennia geleden ontdekt maar is pas nu van economische waarde omdat het met winst kan worden geproduceerd. De grootste factor in Papua Nieuw Guinea voor de zogenaamde haalbaarheid studies is de PNG bevolking. Daarvoor is de kennis van de culturele antropoloog noodzakelijk. Iemand die kan denken als een Amerikaan en weet wat er in de hoofden van de Papua om gaat. Op mijn laatste vliegreis naar Port Moresby zat ik naast een Papuase vrouw, zij is getrouwd met een Australiër. Hij is geboren en getogen in PNG en verhuurt zich als consultant aan Exxon. Een belangrijke en waarschijnlijk lucratieve job, maar de waarschuwingen en adviezen die hij geeft worden regelmatig in de wind geslagen door de multinational. Geregeld moet men na enige tijd toch zijn gelijk erkennen.
Het feit dat de haalbaarheidsstudie voor dit project positief is uitgeslagen is in zekere zin een blijk van vertrouwen in de Papua's.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
