Aankomst

Daar zit ik dan, in een koloniaal huis aan de rand van lake Kivu in de stad Goma. Een hoge ruimte met een sobere inrichting en een tv. Geen schilderijen aan de muur of andere aankleding. Wel een boekenkastje met stereo installatie en een paar dozijn boeken die hier door voorgangers zijn achter gelaten. De kamer waar ik zit loopt over in een terras met prachtig uitzicht op het meer. Zwemmen kan maar er zit veel methaan en ander gas in het water dat verstikking kan veroorzaken. Niet zwemmen dus wanneer het niet waait en als je gaat zwemmen naderhand ooit een keer een kuurtje praziquantel nemen vanwege de parasiet (schistosomiasis) die in dit meer voorkomt.
De reis hiernaartoe verliep vlot van Amsterdam naar Nairobi en een aansluitende vlucht naar Kigali de hoofdstad van Rwanda met tussenstop in Bujumbura, Burundi. Tijdens de vlucht zat ik direct naast de chirurg die tegelijk met mij op het ziekenhuis in Mweso begint. Hij blijft 4 maanden en ik zal moeten zorgen dat ik in die tijd zoveel mogelijk van hem leer. Bij aankomst in Rwanda begint het papier en ambtenaren werk op typische Afrikaanse wijze. Eerst vraagt iemand mijn online aangevraagde visum dat ik braaf heb uitgeprint. Hij neemt het in en verwijst mij naar een loket waar ik moet betalen. De kassier verwijst mij echter naar de man naast hem en die stuurt mij weer terug naar loket 1. Dit overkomt ook mijn Kameroenese voorganger die mij uitlegt dat er geen sprake is van onwil maar dat zij hun cerebellum gebruiken in plaats van hun cerebrum. Hierbij wijzend op het achterhoofd. Kwaadwillend zijn zij ook absoluut niet. Het lukt mij om het enige “grote” dollar biljet van 50, dat ik nog heb, kwijt te raken nu ik 60 US $ moet betalen. Ik zag de bui alweer hangen: de briefjes van 100 dollar die op Schiphol uit de automaat kwamen heb ik gelukkig terplekke bij de ABN nog kunnen wisselen in biljetten van 10 en 20. Je kan wel veel geld hebben maar in dit soort landen kun je eenvoudig weg niet betalen met zulke biljetten. Net zoals je in Nederland bijna nergens met biljetten van 100 of 200 euro kunt betalen. De chauffeur die ons beiden naar de grensstad Goma gaat brengen staat al te wachten. De prachtige geasfalteerde weg kronkelt door de bergen richting het westen. Geen 100 meter zonder bochten en slechts af en toe wordt de weg onderbroken door een veld vol potholes waar de chauffeur nog moeite doet om er zoveel mogelijk te ontwijken. Ideale weg voor op de motor natuurlijk en die zie je hier dan ook veel. Kleine motoren van 125cc. Honda imitaties zijn het, gefabriceerd in India. De meesten zijn taxi’s, de bestuurder draagt een groen-geel hesje en helm en heeft bij gebrek aan een passagier net zo’n helm onder de arm.
De temazepam op de vlucht naar Nairobi heeft mij een aantal uren slaap gegund, maar ondanks het hevige bochtenwerk en de potholes dommel ik nu toch af en toe in. Het weer is overigens uitstekend, aangenaam warm en regelmatig een bui, zoals verwacht gezien de verdacht groene omgeving.
De chauffeur stopt bij het grenskantoor van Rwanda waar een korte herhaling van de ongeorganiseerde formaliteiten plaats vindt. Het is verplicht opnieuw een kaart met gegevens in te vullen alvorens je een exit stempel in je paspoort krijgt. Inmiddels is de Toyota landcruiser van Artsen Zonder Grenzen gearriveerd en wordt onze bagage al overgeladen. Het zien van die auto met het bekende logo geeft mij vertrouwen. Het binnen komen van de Democratische Republiek Congo is echter lastig. Mijn Duitse collega kan relatief snel doorlopen nadat wij op verschillende aanwijzingen het goede loket hebben gevonden. Voor hem heeft AZG-Duitsland al een visum geregeld. Echter mijn visum moet nog worden afgegeven en tot die tijd wordt mijn paspoort achter gehouden.
Het bureau van MSF-H (Hollande) is slechts 300 meter van de grens gelegen. We worden er onthaald door de lokale staf en aan jan en alleman voorgesteld. Zo heb ik de eerste Dieudonner ontmoet. Hij vertaalt het zelf ook nog even voor mij: “it means God Given”. Daar was ik al op voorbereid tijdens mijn Franse cursus. Zo weet ik dat namen als Dieumerci en Innocent hier ook populair zijn. Gelukkig kan ik uitleggen dat mijn naam in het Frans Aigle betekend. De expat-staff is druk bezig en heeft weinig tijd voor ons maar er is wireless internet en ik heb zelfs een telefoonverbinding via mijn Vodafone abonnement. Met deze basisbehoeften kunnen wij westerlingen wel even wat tijd stuk slaan. Om 18.00 uur verlaat iedereen het office terrein. Met de Toyota worden we naar de 2 expat huizen aan de andere kant van de stad gereden. Ik eet samen met de logistieke coördinator van Goma: een Zweed die hier met zijn vriendin al 1,5 jaar zit en binnenkort vervangen wordt. Iedereen gaat hier een beetje zijn eigen weg en nu zit ik dan alleen te tikken. Ik zal nog vaker terug komen op deze plek aangezien hier de weekenden R&R (rest & relaxation) worden doorgebracht.