Vakantie

Zanzibar lijkt me wel een mooie bestemming voor een kleine twee weken vakantie. Een overzichtelijk eiland, niet te groot niet te klein. Het is niet al te ver van Oost-Congo maar het kost mij toch bijna 3 volle dagen om er te komen. Eerst met het reguliere transport op dinsdag naar Goma. De PC komt mij de vooravond van vertrek melden dat er weer ongeregeldheden in Sake zijn. Een plaatsje op weg naar Goma op de grens tussen verharde weg en zandpad. Ondanks de miserabele staat van de weg naar Mweso staat er op deze overgang een slagboom met een bordje "Peage". Wij betalen daar uiteraard nooit. De jeugd in Sake gaat soms tekeer tegen NGO's of welk passerend verkeer dan ook. Op Palestijnse wijze stenigen zij dan voorbijkomende auto's. Eerder is een van onze transporten vanwege dezelfde toestanden omgereden door het nabijgelegen national park. Een omweg van enkele uren. Het national park schijnt ten gevolge van militaire bewegingen momenteel nog minder veilig te zijn en we wagen het er dus maar op de weg langs Sake te nemen. Zonder problemen bereiken we Goma rond een uur of twee. Mijn vlucht van Kigali naar Nairobi vertrekt pas de volgende dag en ik overnacht dus weer eens in Jaqueline (AZG expathuis in Goma).
De 3 en een half uur durende trip van Goma naar Kigali de volgende ochtend is weer prachtig. Het valt me op hoe veel beter alles hier in Rwanda voor elkaar is in vergelijking met de Congo. De weg is uitstekend, er wordt onderhoud aan gepleegd. De mensen lopen in fatsoenlijke kleren en op goed schoeisel. De huizen zijn van up to date bouw en je ziet nauwelijks niet afgebouwde beton skeletten, zoals je bijvoorbeeld in Zuid-Europa kunt vinden. Er is veel politie op straat en op vele plekken wordt er gecontroleerd. Eenmaal worden wij ook gesommeerd te stoppen. Reguliere controle van de papieren.
De vlucht van Kigali naar Nairobi duurt slechts een uurtje en om 16.00 uur ben ik op Nairobi airport. De volgende dag zal Precision Air mij naar het eiland Zanzibar brengen. Hoopvol sta ik met boarding pass in de hand om 07.00 uur op het vliegveld maar nergens een bericht over mijn vlucht. Bij de transfer desk kom ik er achter dat de vlucht gecancelled is en samen gevoegd met een vlucht naar Dar Es Salaam om 13.00 uur. Helaas heeft men mij hiervan niet op de hoogte gebracht en zit er niets anders op dan te wachten. Met een vertraging van nog eens 1,5 uur vertrek ik dan toch nog dezelfde dag. Precison Air doet haar naam weinig eer aan. Ik ben geen pr adviseur maar het lijkt mij in het algemeen en in Afrika in het bijzonder voor een vliegmaatschappij een moeilijke naam om waar te maken. Ik doop haar dan ook Random Air. In vergelijking met de vulkaan as problematiek in Europa valt het gelukkig allemaal nog erg mee.
IJsland, dat eiland kunnen we beter afzinken, eerst maken ze heel Europa geld afhandig door failliet te gaan, vervolgens sproeien ze het Europese luchtruim vol met as. Om uit de schulden te komen zullen ze de komende jaren de hele Atlantische oceaan wel weer leeg gaan vissen, de arme stakkers.

Als je in je eentje op reis gaat ben je nooit alleen zegt men wel. Gelukkig gaat die regel ook voor mij op. Op de luchthaven ontmoet ik twee Denen die uiteindelijk in het zelfde hostel als ik overnachten. Op de valreep heb ik een uur voor vertrek de Lonely Planet van Zanzibar gedownload op mijn telefoon. Jambo Inn is een van de eerst genoemde accomodaties in de budget range met een goede recensie. Mijn ervaring is dat die nooit teleurstellen, en dat wordt wederom bevestigd.

Ondanks het feit dat ik redelijk wat reiservaring heb bemerk ik toch altijd een bepaalde stress voor het onbekende. Continu de vitals checken: portemonnee, paspoort en telefoon, en op je hoede zijn om niet belazerd of bestolen te worden. Zanzibar is een zeer toeristisch eiland maar men heeft mij wel gewaarschuwd op mijn spullen te passen. Na enkele dagen verdwijnt die stress gelukkig volledig.

Ik haak aan bij een Iers koppel en de eerste 3 dagen worden gevuld met duiktrips rondom het eiland. Heerlijk chillen op de boot, prima lunch tussen de twee duiken door. De dagen vliegen voorbij. Mijn volgende missie is het huren van een motorfiets. De Italiaanse watsan uit Mweso heeft mij geadviseerd naar Ali Moto te vragen. Het wemelt in Zanzibar van de mannetjes die van alles aan je willen verkopen of voor je regelen. Eddy is een van hen en hij brengt mij naar Ali. Zonder enige goede studie vooraf in de reisgids heb ik besloten naar Paje te gaan. Het blijkt een goede keus. In Paje kom ik een Amerikaan tegen die ook een Honda offroad motor van Ali heeft gehuurd. Zonder leesbril ziet hij er jonger uit dan ik. Hij is 48 jaar oud, voor werk in Tanzania en rijdt thuis dagelijks... uiteraard een BMW motorfiets!
Motorrijden is een zeer individuele bezigheid als je alleen op het voertuig zit. Maar met z'n tweeën op een of twee fietsen is het twee keer zo leuk. Je ziet 200% meer en je bent een stuk minder bezorgd om het vinden van de juiste route en om elk mogelijk probleem dat zich kan voor doen: geen benzine meer, motor pech, lekke band etc. Alhoewel Nic een Amerikaan is en af en toe rijdt als een bejaarde houdt hij het liefst zijn integraal helm om de arm en draagt hij een korte broek en gympen. Niet bepaald de meest safe outfit. Het is ook lastig om op een eiland als dit volledige bescherming te dragen en de lange broek die ik aan heb geeft weinig extra beschereming wanneer je onderuit gaat, maar mijn helm houd ik op, ondanks de matige pasvorm en de zweetlucht van vorige gebruikers. Niet op je bek gaan, dat is het devies. Er is weinig verkeer en de wegen zijn in vergelijking met de Congo uitstekend.
Het eiland is op veel plekken uitermate rustig, verlaten zelfs. Het is laagseizoen vanwege de regentijd maar gelukkig heb ik maar een dag regen gezien gedurende de tien dagen dat ik er ben.

Overal kom ik weer andere personen tegen. Omdat het eiland zo verlaten is leg je nog gemakkelijker contact met anderen dan normaal. Gek is dat, als er maar een of twee mzungus zijn spreek je ze meteen aan maar wanneer er veel mensen zijn is die drempel een stuk hoger.
De standaard uitwisseling van data: hoe lang ben je al op het eiland, waar kom je vandaan, wat voor werk doe je etc. leidt in mijn geval altijd tot een hoop enthousiaste reacties. Doctors without Borders, MSF of AZG is bij iedereen bekend en wordt zeer gewaardeerd. Men heeft allemaal het plaatje van de huidige tv-reclame in het hoofd waar je wordt afgebeeld als een soort held die dagelijks vele zwaar gewonde burgerslachtoffers van de dood weet te redden. Ongeacht je staat van dienst is alles wat je doet super ok. Als noodhulp werker word je niet afgerekend op harde targets of benchmarks zoals men inmiddels ook in de medische sector wil invoeren. Er is een budget en je doet wat je kan. Meestal is er veel meer te doen dan je alleen of in teamverband aan kan. Veel expats hebben moeite met de balans tussen die werklast en de individuele fysieke en mentale draagkracht. Na twee weken vakantie mis ik het werk alweer en denk ik dat ik wel genoeg reserves heb opgebouwd voor de laatste maanden van mijn missie in de Congo.