Strike

Het is de vijfde dag op rij dat er niet gewerkt wordt. Er is weer een Strike. Gobe, het kamp dat 1,5 uur van ons vandaan ligt is belaagd door een groep locals uit een nabijgelegen drop. De menigte is boos op Exxon en Oilsearch, een bedrijf dat in deze regio sinds 20 jaar olie produceert. De discussie gaat over geld en banen. Er zijn hen eerder beloftes gedaan die niet zijn nagekomen. Helaas voor Spiecapag, het Franse bedrijf waar ik mee samenwerk, ligt een van hun nieuwe kampen precies naast het strijdtoneel. Een grote menigte heeft het kamp weten binnen te dringen en er zijn 30 voertuigen en twee van de drie restaurants vernielt. Geweld tegen de werknemers heeft zich gelukkig niet voor gedaan en er zijn geen gewonden. Alle tweehonderd werklieden in het kamp zijn geëvacueerd. Terwijl de onderhandelingen tussen Exxon, Oilsearch en de afgevaardigden van het protest aan de gang zijn mag er niet gewerkt worden in de Provincie van de onderhandelaars. Niemand weet hoe lang dit gaat duren.
Intussen is de kliniek druk. Dit soort werkonderbrekingen zijn ongezond voor de mens. Zeven dagen per week 10 uur per dag werken is ook niet gezond, maar nu worden we belaagd met allerlei gelegenheidsconsulten. Dokter ik heb hier een plekje, daar wat jeuk en ik dacht dat ik eigenlijk een foto van mijn buik moest laten maken. Dat laatste verzoek komt uiteraard van een Colombiaan. Het is interessant de cultuurverschillen te zien op het niveau van gezondheidsgedrag. De Colombianen komen altijd met vage klachten en het duidelijke verzoek om "Anitbiotic Doctor". Ik bekijk ze aandachtig, luister naar de klachten en het verzoek en concludeer dan dat er eigenlijk helemaal geen reden tot zorgen is. Meestal lukt het om op deze manier het "Antibiotic" verzoek 2 maal af te wijzen, maar vaak komen ze toch terug en geef ik mij uiteindelijk gewonnen. Nu heeft een van hen het in zijn hoofd gehaald dat hij mogelijk een niersteen heeft. Er bestaat wat pijn in de rug. "Doctor quiro un radiografia". Prima joh zeg ik, loopt u maar even mee. Ik heb niet eens zin om zijn urine te laten nakijken, wat eigenlijk een veel belangrijker onderzoek is om nierstenen aan te tonen.
Behalve deze gelegenheidsconsulten die voor 98% door mijn PNG staf worden afgehandeld zijn er ook enkele heftige gevallen. Een dame die we verdenken van een nierbekken ontsteking, of blindedarm ontsteking, of toch een opstijgende SOA? Ze ligt al een ruime dag in de ziekenboeg en knapte aanvankelijk goed op maar blijft nu maar pijn in de buik houden. Een andere patiënt, verdacht van Tuberculose, heeft net de kliniek verlaten en nu ligt er alweer een 50 plusser met dezelfde verdenking. Ik breek mijn hoofd over de long foto's die bepaald niet het klassieke tekstboek plaatje van Tuberculose laten zien. Dan word ik aan het eind van de middag gebeld. In een klein kamp aan het begin van de pijplijn is een van de werknemers met pijn op de borst de kliniek binnen gekomen. Binnen korte tijd raakte de jonge man bewusteloos en blijkt een hartinfarct te hebben. Na reanimatie en 2 maal shocken heeft hij weer een pols en bloeddruk en is weer bij kennis.
Een dag eerder heb ik precies dit scenario geoefend met mijn eigen staff met als enige verschil dat onze fictieve patient een dikke Amerikaanse diabeet was.

De arme jonge dokter daar heb ik regelmatig aan de telefoon. Hij zit helemaal alleen op een kamp van 265 man en is werkelijk in het diepe gegooid. Niet bekend met procedures voor het bestellen van medicijnen en spullen, geen idee over alle idiote regels van Exxon wanneer er bijvoorbeeld een patiënt van TB wordt verdacht of wanneer er malaria wordt gediagnosticeerd. Aan het eind van elk telefoongesprek dat we hebben bedankt hij mij uitbundig en eindeloos voor de hulp: thank you soooo much", ik krijg er plaatsvervangende schaamte van.
Nu heb ik hem kort aan de lijn, hij is bezig met de reanimatie, op de achtergrond hoor ik de computer stem van de automatische defibrillator: analysing rythm….start CPR. Ik hang maar snel op.
Ik bel mijn directe baas in Port Moresby die uiteraard eerst vraagt of het om een PNG national of een expat gaat. Dat laatste levert veel meer centjes op want die gaat niet naar Port Moresby maar door met een air-ambulance naar Australië. Ik moet hem teleurstellen, het is een Papua. Dat is medische business. Het is inmiddels vijf uur 's middags en evacuatie naar Port Moresby zit er voor vandaag niet meer in. Na 6 uur zijn de vliegvelden hier gesloten. Hij zal eerst met de helikopter naar een vliegveld moeten worden gebracht en van daar verder gevlogen naar de hoofdstad.

In die hoofdstad lijkt het ondertussen ook onrustig te worden. De oude prime minister Somare heeft lange tijd opgenomen gelegen voor hartoperaties in een ziekenhuis in Singapore. Tijdens die opname was het idee gerezen dat hij wellicht niet terug zou komen en heeft iemand kans gezien zijn stoel in te pikken. Nu hij onverwacht terug is verwacht men dat de strijd om de macht mogelijk zal escaleren.
De landowners die in Gobe onderhandelingen voeren met Exxon en Oilsearch verwachten dat een afgevaardigde van het kabinet ter plaatse zal komen om de zaken op te lossen. Met de huidige machtsstrijd in Port Moresby kunnen ze dat wel vergeten.
Ik spreek een van de Highlanders die uit Tari komt. Zoals hij zelf zegt: het ergste gebied. Het is ook de plek waar de pijpleiding uiteindelijk zal eindigen en waar de grootste gasvelden liggen. Er is gewapende politie in Gobe gearriveerd. Wanneer die geweld gaan gebruiken dan wordt het een grimmige strijd zegt deze Tari. De mensen zullen terug gaan vechten en de politie afmaken. Er zijn inderdaad op twee plekken al roadblocks waargenomen: enkele figuren met Kalashnikov machinegeweren en kousen over het hoofd.

's Avonds spreek ik een van de national doctors. Het is woensdagavond en dan heb ik mijn staf het privé gebruik van de telefoon toegestaan. Hij heeft net een vriend gebeld en vertelt dat de moeder van deze jongen is doodgeschoten. Vermoord door een gepensioneerde Papuase arts. Hij kent niet alleen het slachtoffer maar notabene ook deze arts, de dader. Het was een eenzame vrijgezel en men vermoed dat hij uit frustratie heeft gehandeld wegens onbeantwoorde avances naar deze dame. Ter plaatse heeft men direct de jacht op deze idiote arts geopend. Na een mislukte poging hem te pakken te krijgen hebben enkelen uit wraak dan maar zijn huis in de fik gezet. Het veiligste voor hem is de cel in gaan, legt mijn collega mij uit.
Even later zit mijn administrator aan de telefoon met zijn zus. Een vriendin van haar had een uitgebreide ruzie met haar broer die haar van alles toewenste en dreigde al haar botten te breken. Het dreigement was sterk genoeg om haar met moeder te laten onderduiken bij andere familieleden in hetzelfde dorp. De volgende dag heeft het arme kind zichzelf verhangen. De volgende dag hoor ik 's ochtends dat een dronken man uit Samberigi een drop ten noorden van ons kamp slaags is geraakt met enkele Kikori's, een dorp zen zuiden van ons kamp. Op het kamp zelf zijn werknemers uit beide gebieden aanwezig de meesten uit Samberigi. Een groot aantal van hen is in de ochtend naar Kikori afgereisd om daar het gevecht te beslechten. Dat is nu echt tribal-life leggen mijn stafleden mij uit. Het maakt niet uit wat je wantok of clan member heeft gedaan of hij fout is of niet, jij komt voor hem op.
Het is een en al geweld hier, je raakt eraan gewend en het wordt normaal. Maar wanneer je er even afstand van neemt en er over nadenkt besef je pas hoe bizar gewelddadig en hard dit land is.