Supercell

Vlak tegenover Mulima Base, de thuishaven van MSF Mweso staan 2 grote bomen waar altijd enkele personen rondhangen. Het is een belangrijke spot in het dorp want het is een van de weinige plekken waar je met een mobiele telefoon bereik hebt. Supercell, zo heet de locale provider die geen contracten met welke internationale telefoonmaatschappij dan ook heeft. Lekker rustig voor de mzungu’s met een mobieltje uit de eerste wereld. De wet van de remmende voorsprong heeft ervoor gezorgd dat er in Afrika op veel plekken een goed werkend mobiel netwerk bestaat. En het is interessant om te zien hoe belangrijk het bezit van een mobiele telefoon is. In een dorp dat bestaat uit lemen hutjes, waar slechts enkelen op het waternet zijn aangesloten en waar geen elektriciteitsnetwerk is. De organisatie graad is er bijzonder laag als je deze vergelijkt met Europa. Neem bijvoorbeeld iets elementairs als geboorteregistratie dat bestaat in Nederland toch al wel enkele eeuwen, zo niet hier. De invoering ervan zou momenteel overigens ook een boel “overbodige” administratie opleveren. De kindersterfte is namelijk hoog. Ik heb nog geen patiënte met kinderen gezien die nooit een kind verloren heeft. Acht zwangerschappen en 3 levende kinderen is geen uitzondering hier. Zou je dus 5 keer voor niks aangifte hebben moeten doen. Een telling afgelopen jaar op de Maternité afdeling liet zien dat 69% van alle vrouwen die daar bevielen ooit een kind had verloren. Het meest opvallend vind ik nog wel de totaal andere interactie tussen ouder en kind. De gelatenheid waarmee moeders hun kind laten rondkruipen of de borst geven staat in schril contrast met de soms overbezorgde aandacht en zorg die ik een gemiddelde baby in Nederland zie ontvangen. Hier gaat 200 jaar na Darwin de evolutie ongeremd voort en overleven alleen de sterkste. Zelfs binnen de muren van het ziekenhuis is de sterfte op de pediatrie het hoogst van alle afdelingen en lukt het MSF nauwelijks deze zware selectieprocedure tegen te werken. De kindersterfte is het hoogst onder de 5 jaar. Het is daarom wellicht noodzakelijk een niet al te sterke band met het kind te hebben voordat het die leeftijd heeft bereikt.
Je kan je afvragen waarom mensen in een dorp in de middel of nowhere nu zo nodig een telefoon moeten hebben. De meesten komen uit het dorp zelf en al hun familie woont er. Wie moeten zij bellen? Er is weinig personenvervoer tussen de verschillende dorpen, en bijna niemand heeft elektriciteit in huis. Er zijn om die reden winkeltjes met oplaadpunten voor mobiele telefoons. Elk gebouw met generator is overingens zo’n laadstation, zo ook onze Mulima Base en natuurlijk het ziekenhuis. Al het lokale MSF personeel heeft dan ook een mobieltje. Zij bezitten tevens de beste banen die er in de verre omtrek te vinden zijn. Het is vreemd om te horen dat in de stad Goma 70 procent van de lokale economie draait op ontwikkelingshulp van NGO’s. De national staff leden van MSF bezitten de weinige houten huizen die er hier in het dorp Mweso te vinden zijn. En buiten het ziekenhuis dat voor 70 procent door nationaal personeel wordt gerund bestaat hier alleen nog één andere NGO die locals in dienst heeft: Premier Urgeance. Ook het internationale Rode Kruis komt soms langs maar zij heeft niet permanent locals in dienst op het niveau van Mweso. De economie hier bestaat verder uit wat handel in elementaire levensmiddelen en diensten. En belangrijke producten als bier en coca cola zijn hier uiteraard ook te koop, zij het niet gekoeld.