The African way

De kinderafdeling van het ziekenhuis is een apart houten gebouw. Vlak ernaast is de keuken van het ziekenhuis gelegen en omdat veel “gardes malades” (zieken hulpen, meestal familie) liever zelf eten maken voor de patiënt, zoals dat ook in de rest van het Afrikaanse continent gebruikelijk is wanneer een naaste in het ziekenhuis ligt, is er ook een aparte ruimte waar zij kunnen koken. Deze ruimte waar men op houtskoolvuurtjes kan kokkerellen ziet er uit als een uitgebrande woning. Alles is zwartgeblakerd en de rook waait via gaten aan de voorzijde van het gebouw richting de kinderafdeling. De kinderafdeling is uitermate slecht geventileerd maar gezien de smog die vanuit de publieke keuken haar kant op komt is dit misschien wel een voordeel. Je zou denken dat met alle expertise van MSF en alle gedetailleerde protocollen er een degelijk gebouw zou staan, maar niets is minder waar. Als deze houten constructie ooit vlam vat vanuit de aangrenzende keuken dan is dat wat mij betreft een goede aanleiding om iets fatsoenlijks neer te zetten.
De kinderafdeling bevat uitsluitend volwassen bedden, aangezien de “garde malade” van de meesten een ouder is. Vaak de moeder, maar ik zie ook regelmatig vaders of opa’s op de kinderafdeling. Onze supervising expat nurse van MSF had onlangs na uitgebreid MSF beraad besloten dat de drinkbekers voor de jonkies onder 6 maanden regelmatig gesteriliseerd moesten worden. Toevallig liep ik langs de sterilisatie afdeling. Hier pakt men de kleding en instrumenten in om ze vervolgens in een hogedrukpan op een houtskoolvuurtje te steriliseren. Prima methode aangezien het aantal wondinfecties na operatieve ingrepen laag is. Zonder het plan voor de baby drinkbekers te kennen zag ik het personeel hier de bewuste bekers in sterilisatie papier wikkelen. “Gaan jullie die dingen in de hogedrukpan stoppen” vroeg ik? Ja, “weten jullie zeker dat dat goed gaat?” Ja hoor dokter we laten ze slechts een kwartiertje in de pan. “Oscar Kilo”, is een veel gebruikte term voor O.K. hier. Enkele uren later wordt mijn collega Alexa, die van het hele sterilisatieplan niet op de hoogte is, gebeld door een hysterische national doctor. De kinderen op het therapeutisch voeding centrum kunnen niet gevoed worden omdat de bekers gesmolten zijn. Als onze chirurg vervolgens vertelt dat hij het advies had gegeven om het eerst met één beker te proberen vallen alle puzzelstukjes op hun plaats. Het doet mij denken aan de situatie op Curaçao waar men ook vaak gedoneerd materiaal, voornamelijk uit Nederland, op de meest onhandige manier wist te slopen. Aanvankelijk volgt er een verontwaardigde reactie maar al snel wordt er door iedereen hartelijk om de stommiteit gelachen en blijft men geduldig in afwachting van een nieuwe donatie.