Life at the base

Mulima base is de naam van de MSF compound in Mweso. Wanneer je het dorp binnen rijdt passeer je eerst het ziekenhuis. 300 meter verderop ligt Mulima base en nog eens 300 meter verder is het centrum van het drop met een kleine markt. Er bestaat alleen maar laagbouw: houten en lemen huizen. Dat moet ook wel aangezien hier regelmatig aardbevingen zijn in dit vulkanische gebied. Een paar weken geleden hadden we zo’n aardbeving. Drie schokken midden in de nacht om een uur of 02.00. Iedereen had het erover de volgende ochtend. Drie van ons waren zelfs hun kamer uit gevlucht om te voorkomen dat zij door eventuele collaps van de gebouwtjes zouden worden bedolven. Wellicht dat het door mijn ervaring aan boord van schommelende schepen komt, maar ik heb er die nacht niets van gemerkt. En blijkbaar was het ook niet de moeite om er voor op te staan aangezien er niets is ingestort. Het herinnerde mij aan de aardbeving in Nederland met epicentrum in Roermond ergens begin jaren 90. Die aardbeving was in Apeldoorn ook voelbaar maar daar heb ik toen ook rustig doorheen geslapen.
De basis is ommuurd met een stenen wal niet meer dan 2 meter hoog. Er is 24 uur bewaking bij de metalen poort. De grond behoort toe aan de kerk tegenover ons en de deal is dat de parochie, of in elk geval de nonnen die daar de touwtjes in handen hebben, na ons vertrek gratis de gebouwen krijgen en wij in ruil daarvoor geen huur betalen. Er zijn twee langwerpige stenen gebouwen waar in de loop der tijd van alles tegenaan is geïmproviseerd. Het grootste deel van de dag is er stroom via de generator en accu’s. Er is uitsluitend koud stromend water en vanwege het onbetrouwbare lokale waternet hebben we ook de nodige voorraad tanks. De bewakers maken gelukkig ’s avonds en ’s ochtends vroeg warm water op een houtskool vuur.
Buiten de guards bestaat het vaste personeel van de basis uit 2 huishoudsters die de zaak schoon houden, koken, wassen en de afwas doen. Alle kleding wordt gestreken op vooroorlogse methode met warme kooltjes in het gietijzeren en tevens draadloze strijkijzer! De kookkunsten van de dames wisselen nogal maar zijn over het algemeen goed. Twee maal per dag staat er voor ons een maaltijd klaar en het brood wordt 2 keer per week vers gebakken. De dames hebben in de loop van de tijd de nodige westerse recepten geleerd en de maaltijden variëren van pasta en pizza tot rijst met bonen en natuurlijk de lokale maïsmeel pap die hier foufou heet. Soms loopt het avondmaal al een aantal dagen van te voren door de tuin van de compound. Zo was er bij mijn aankomst een mooie en forse zwarte eend die vier dagen later heerlijk gestoofd uit de oven kwam. Menig kip binnen de muren van de compound ondergaat vroeg of laat hetzelfde lot. De keuken is open en werd tot de komst van onze kat geregeld door muizen en ratten bezocht. Het geheel is echter schoon en behoorlijk compleet helemaal nu onze watsan (water and sanitation expert) de kerosinekoelkast heeft gerepareerd: ongelimiteerd koud bier, Primus, Mutzig of Eagle.
Op papier leven we met 10 expats. In werkelijkheid is er altijd wel een elders, op vakantie of op een andere MSF locatie in de buurt. Er zijn ook vaak visitors vanuit Goma of onze headquarters in Amsterdam, veel nieuwe gezichten dus. De dag vangt altijd om half acht aan met een gezamenlijke opening met al het MSF personeel, inclusief expats zo’n 50 man. In een grote kring staat iedereen opgesteld op het grasveldje. Er volgt informatie omtrent de veiligheid (nieuwe incidenten of militaire bewegingen), nieuwe opnames in het ziekenhuis, transporten, evt. logistieke of administratieve wetenswaardigheden. En aan het einde gaat iedereen zijns weegs: “Au boulo”
Maandag acht maart was het echter de dag van de vrouwen en dat wordt hier uitgebreid gevierd. Allereerst een mis, vervolgens een defilé en uiteindelijk een grote bijeenkomst op het voetbalveld met sketches over vrouwenemancipatie, onder andere verzorgd door onze animateurs.